Een klassiek verhaal
"Ik ben behoorlijk ervaringsdeskundig op het gebied van werkdruk. Helaas. In 2012 raakte ik totaal overspannen. Niet een beetje, maar stevig. Een jaar lang was ik volledig uit de roulatie. En voordat ik weer helemaal 100% geïntegreerd was, waren er in totaal twee jaar verstreken.
Hoe het kwam? Door mijn angst om tekort te schieten, was ik veel aan het ploeteren. Ik nam jarenlang teveel hooi op m’n vork om te voorkomen dat ik ‘door de mand zou vallen’. En toen mijn vader plotseling overleed, lukte het me niet meer om alle ballen in de lucht te houden."
Ik gaf eerst de omgeving de schuld
"Toen ik helemaal gevloerd thuis zat, was ik boos. Heel boos. Op alles en iedereen in mijn omgeving. Toen ik wat opkrabbelde en met meer afstand kon kijken, zag ik het totaal anders. Ik kwam erachter dat ikzelf en niemand anders verantwoordelijk was voor het belanden in deze situatie. Door mijzelf en mijn grenzen niet te bewaken was ik hier beland."
"Mijn hele leven was ik bang om te falen. Ik dacht: straks zien mensen dat ik eigenlijk helemaal niets kan. En: ik moet goed zijn om leuk gevonden te worden. Ik was bang om door de mand te vallen. Daardoor ging ik ploeteren.
Toen ik voor het eerst in mijn leven een project helemaal in de soep liet lopen, biechtte ik een goede vriendin op dat ik bang was dat ze nu niet meer van me zou houden. ‘Ik hou nu zelfs nog meer van je’, was haar reactie. Dat was voor mij echt een mijlpaal en een dierbare herinnering."
Kus de passie wakker
“In de aanloop naar mijn burn-out ging ik mijn lichaam steeds minder voelen. Ik negeerde allerlei stress-signalen, ik zat volledig opgesloten in mijn hoofd. Een paar jaar lang sliep ik ontzettend slecht, maar desondanks gingen er geen alarmbellen bij me af. Ik pleegde roofbouw.
Dankzij lichaamsgerichte therapie ging ik weer voelen en raakte ik los van m’n eeuwige denken en piekeren. Ik kwam in contact met m’n lijf en met m’n gevoel. En ging daar uiting aan geven.
Ik ging met een andere bril naar mijn werkende leven kijken. Projectmanager was mijn rol op de hogeschool. Ik was er goed in, maar werd er niet gelukkig van. Mijn crisis dwong mij op zoek te gaan naar mijn passies en talenten. Iets waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Én waarmee ik waarde zou kunnen creëren."
"Mijn werkgever heeft me tijd, ruimte en vertrouwen gegeven om optimaal te herstellen. Daar ben ik ze enorm dankbaar voor.
Ik werk nog steeds met heel veel plezier bij de HAN. In een andere rol en functie. Via het CvVO help ik studenten bij het vinden van hun passies, talenten en drijfveren. En docenten en opleidingen begeleid ik om onze studenten voor te bereiden op onze ‘Rapid Changing World’ waarin ze in een lang gelukkig leven waarde mogen gaan creëren."
De burn out was een zegen voor mij
"In het leven tref je drie soorten muizen: gestampte, grijze en gekleurde muizen.
Ongeveer tien procent van alle mensen is een gestampte muis. Deze mensen hebben zich kapot gewerkt. Ze kunnen helemaal niks meer. Ik was in de tijd van m’n burn-out absoluut een gestampte muis.
Dan zijn er ook nog grijze muizen. Die zijn er veel. Zo'n 85% van alle mensen beweegt zich onopvallend en weinig gedreven door het - werkende - leven. Ze tellen de jaren tot pensioen. Ze zijn blij als ze om 17.00 uur eindelijk hun computer mogen afsluiten. Het verraderlijke van de grijze muis is dat het er zoveel zijn. Hij kijkt links van zich en ziet een grijze muis. Hij kijkt rechts van zich….ziet een grijze muis. Hij heeft de indruk dat dit het dus is.
Er resteert een zeldzame leuke groep: de gekleurde muizen. Dit soort leeft vol passie en overtuiging. Ze volgen hun hart en hun dromen. Ze leven hun leven ten volle."
“Achteraf gezien was de burn-out een zegen voor me. Iedereen zei tijdens mijn ziekte: 'het komt wel weer goed'. Ik vond dat toen een lastige opmerking. ‘Hoe weet je dat zo zeker?' Maar het was zo. Ik voel me beter dan ooit. Ben op weg naar mijn versie van een gekleurde muis. En ik gun iedereen - met of zonder burn-out - hetzelfde."